Szanowni Państwo, Rodzice i Opiekunowie,

ostatnie kilka miesięcy były okresem wzmożonej aktywności naszych dzieci i młodzieży w Internecie, a czas spędzany przed ekranem smartfonów, tabletów czy komputerów znacznie się wydłużył. Było to spowodowane z jednej strony nauką zdalną, z drugiej spędzaniem czasu wolnego w sieci.

Startuje całodobowy Dziecięcy Telefon Zaufania i czat internetowy.
Rzecznik Praw Dziecka zainicjował przedsięwzięcie stanowiące jedną z możliwości odpowiedzi na potrzeby dzieci i młodzieży zmagających się z kryzysem psychicznym 
Więcej informacji można uzyskać na stronie: https://brpd.gov.pl/

GDZIE SZUKAĆ POMOCY W KRYZYSIE?

Sytuacja epidemii, z którą w ostatnim czasie przychodzi nam się mierzyć u wielu z nas, zarówno młodszych, jak i starszych może wywoływać niepokój, bezsilność i smutek. Niestety, im dłużej trwa pandemia, tym jest nam coraz trudniej. Każdy z nas ma inne zasoby, a tym samym w różny sposób radzi sobie z rodzącym się stresem.  Niewątpliwie, bez względu na to jak mocno dotyka nas epidemia, stres w różnej postaci i natężeniu pojawia się u każdego. W sytuacjach trudnych warto wiedzieć, gdzie szukać pomocy oraz z jakich możliwości skorzystać.

Wszystkich, którzy borykają się z problemami lub czują, że ich kondycja psychiczna nie jest w najlepszej formie zachęcam do skorzystania z pomocy. Najważniejsze to pamiętać, że nie jest się samemu.

Numery telefonu pod którymi można uzyskać wsparcie:

WSKAZÓWKI DLA RODZICÓW DO PRACY W DOMU

ĆWICZENIE OPTYMIZMU

Telefony i strony internetowe.

800 70 2222 - Linia wsparcia dla osób w stanie kryzysu

https://www.gov.pl/web/numer-alarmowy-112/linia-wsparcia-dla-osob-w-stanie-kryzysu-psychicznego

116 111 - Telefon zaufania dla Dzieci i Młodzieży

https://www.gov.pl/web/numer-alarmowy-112/telefon-zaufania-dla-dzieci-i-mlodziezy

BAJKA #Zostań w domu

JAK SKUTECZNIE mobilizować się do nauki

CYFROWY DEKALOG czyli o tym, jak możemy wpłynąć
na odpowiedzialne korzystanie przez nasze dzieci z mediów cyfrowych.

Jak rozmawiać z dzieckiem o niepokojącej
sytuacji związanej z koronawirusem?

Przyczyny  niepowodzeń  szkolnych  uczniów  są  złożone  i  wielorakie.

Mogą  tkwić  np. :  w postępowaniu  samego  ucznia,  jego  motywach i przejawach, jak również   w niedociągnięciach w pracy  dydaktyczno – wychowawczej.  Przyczyny  te  mogą  się  także  odnosić  do czynników od  ucznia  niezależnych np.: zaniedbania  środowiskowe, złe  warunki bytowo – kulturowe  w  domu, długotrwała  choroba,  niekorzystna atmosfera  panująca  w  rodzinie.  Istotną  przyczyną  niepowodzeń szkolnych jest  również  nieharmonijny rozwój  psychofizyczny dziecka, czyli rozwój  jest  prawidłowy  lecz  nie  przebiega  równomiernie we wszystkich  funkcjach.

W  przypadku stwierdzenia  słabej  sprawności umysłowej  tworzy się wówczas przejaw rozbieżności między wymaganiami szkoły a wynikami nauczania  uzyskiwanymi  przez  poszczególnych uczniów. Należy skorzystać  w  tym  przypadku  z  pomocy  pedagoga lub psychologa w szkole, a przede wszystkim poddać dziecko badaniom psychologiczno - pedagogicznym.

Badania  diagnostyczne  prowadzi  się na terenie poradni psychologiczno –  pedagogicznej  (Ostrów Wlkp., ul. Królowej Jadwigi 1. Tel. 62 736 51 39), gdzie  rodzice  mogą  się  zgłaszać bez  skierowania. Każde  przedszkole i każda  szkoła  są  związane  z  tego  typu  placówką.  Badania  są bezpłatne, odbywają się  tylko za zgodą rodziców /prawnych opiekunów dziecka/.   Po  badaniu rodzice  mogą otrzymać pisemną  opinię  bądź  informację  albo  instruktaż ,czy poradę  od specjalisty.

Dokumentem, który pomoże dziecku w funkcjonowaniu  szkolnym jest opinia poradni   PP.   Zawiera  ona  opis  słabych i  mocnych   stron funkcjonowania dziecka, a więc wskazuje,  jakie  funkcje  rozwijają się z opóźnieniem, co jest przyczyną trudności, a na jakich funkcjach można oprzeć  się  w  pracy bieżącej  i na  terapii. Ponadto  znajdują  się  tam wskazania i zalecenia, jaką  pomoc dziecko powinno otrzymać w szkole i w domu.   Uczniom  z  trudnościami  w  nauce   potrzebna  jest  pomoc nauczycieli  uczących jak i codzienne wsparcie ze strony najbliższych.  Jeśli  problemy  dziecka  będą  zauważone  wcześnie i  zaległości  nie będą  duże  to  pomoc będzie  skuteczna.

W celu przezwyciężenia trudności w nauce w szkołach prowadzone są dla  uczniów  potrzebujących  zajęcia  dydaktyczno  –  wyrównawcze oraz  korekcyjno – kompensacyjne.  Dziecko  wówczas  pracuje  ze  specjalistą, a  praca  musi  być  dostosowana  do  jego możliwości rozwojowych  oraz  potrzeb  psychofizycznych.

Zbyt  późno  wykryte  u  ucznia  zaburzenia  rozwojowe  oraz  wszelkie zaniedbania  mogą  doprowadzić  do  nagromadzenia  się  braków w  wiadomościach  szkolnych  oraz  zaburzeń  rozwoju  osobowości.

Często  najtrudniejsze   dla  rodziców  jest  zaakceptowanie  faktu, że  dziecko ma  trudności  w  nauce.  Uczeń, który  nie jest  w  stanie zaspokoić ambicji rodziców, znajduje się  w wyjątkowo trudnej sytuacji. Bardzo  często  rodzice  krytykują  wtedy swoje  dziecko,  porównują z  innymi, a ono czuje wówczas, że  zawiodło  oczekiwania  rodziców. Rodzice  powinni  wiedzieć, że  podstawowym  warunkiem skutecznej  pomocy  dziecku  są  komunikaty,  że  jest  ono kochane  i  akceptowane  pomimo  jego  trudności.

DYSLEKSJA

Dysleksja rozwojowa inaczej – specyficzne trudności w uczeniu się.

Pojęcie to obejmuje wiele różnych czynników zaburzających proces uczenia się. Odnosi się ono do dziecka o inteligencji w normie, które w zakresie uczenia się ma znaczne opóźnienia w jednym lub kilku zakresach uczenia się. Obejmują one takie podstawowe umiejętności szkolne jak czytanie, pisanie, ortografia, arytmetyka, język /rozumienie, ekspresja językowa/. Umiejętności te stanowią podstawę sukcesu szkolnego szczególnie w pierwszych latach nauki. Dzieci mogą być opóźnione w jednym lub kilku zakresach jednocześnie.

Specyficzne trudności w uczeniu się ujawniają się najczęściej, kiedy dziecko rozpoczyna naukę w szkole. Można je jednak rozpoznać wcześniej, już w wieku przedszkolnym.

Objawy typowe dla dzieci mających specyficzne trudności w  nauce:

-  opóźniony rozwój mowy,

-  opóźniony rozwój ruchowy, niska sprawność i koordynacja ruchów podczas

zabaw ruchowych, samoobsługi,

-  trudności z rysowaniem, pisaniem,

-  wada wymowy, problemy z wymową dłuższych wyrazów,

-  problemy z zapamiętywaniem np. wierszy, piosenek, dłuższych poleceń, nazw

miesięcy, dni tygodnia, tabliczki mnożenia,

-  trudności z różnicowaniem głosek o podobieństwie fonetycznym, analizą i

syntezą słuchową wyrazów,

-  mylenie liter o podobieństwie graficznym (np. b- d- g- p, ł- l- t, m- n),

-  częste opuszczanie liter, błędy ortograficzne pomimo znajomości zasad

pisowni,

-  trudności z budowaniem dłuższych wypowiedzi, błędy gramatyczne,

-  trudności z odtwarzaniem wzorów graficznych, układankami,

-  mylenie strony lewej, prawej, oburęczność, obuoczność,

-  nasilone trudności w czytaniu i pisaniu mimo systematycznej nauki.

W  syndromie  trudności  w  uczeniu  się  stosuje  się  następującą  terminologię:

Dysleksja rozwojowa –        nazwa całego zespołu specyficznych trudności w czytaniu i pisaniu, w formie zwanej dysleksją.  Trudności w czytaniu i pisaniu objęte tą nazwą mogą występować u dziecka w jednej formie, dwóch lub nawet trzech.

Dysgrafia –             trudności w opanowaniu pożądanego poziomu graficznego pisma.

Dysleksja –                specyficzne trudności w nauce czytania, którym często towarzyszą trudności w pisaniu.

Dysortografia –         specyficzne trudności z opanowaniem poprawnej pisowni /nie tylko

typowe błędy ortograficzne.

Przyczyny:

Specyficzne trudności w uczeniu się są spowodowane zaburzeniami rozwoju niektórych funkcji poznawczych, motorycznych i ich współdziałania (integracji percepcyjno-motorycznej) uwarunkowywanymi nieprawidłową strukturą i 

funkcjonowaniem układu nerwowego. Znajomość przyczyn dysleksji rozwojowej pozwala skutecznie radzić sobie z problemami jakie napotyka dziecko w uczeniu się.

Diagnozę dysleksji przeprowadza się w oparciu o badania diagnostyczne, które obejmują diagnozę psychologiczną, pedagogiczna, logopedyczną, lekarską. Badania te prowadzi się w poradniach psychologiczno – pedagogicznych. Są one bezpłatne i odbywają się na wniosek rodziców.

Po badaniu rodzic otrzymuje pisemna opinię , którą powinien przekazać szkole w celu wyjaśnienia problemów dziecka i stworzenia systemu wsparcia i objęcia pomocą psychologiczno – pedagogiczną.

Opinia zawiera opis funkcjonowania dziecka, a więc wskazuje jakie funkcje rozwijają się z opóźnieniem, co jest przyczyną trudności w uczeniu się, na jakich funkcjach można się oprzeć w terapii. Zawarte są w niej wskazania jaką pomoc dziecko powinno otrzymać, jakie metody są pomocne w terapii, jakie stosować kryteria i sposoby oceniania dziecka. Jak należy pracować z dzieckiem dyslektycznym powinien wiedzieć nie tylko nauczyciel, terapeuta, ale także rodzic. Pomoc taką uzyskać on może po badaniach diagnostycznych, ale także wtedy, gdy o taką pomoc zwraca się do specjalistów.

Jak   pomagać   dziecku,  które   ma   trudności   w   nauce?

1.  Należy jak  najwcześniej poinformować wychowawcę klasy o  trudnościach dziecka; omówić  jego  problem  oraz poprosić  o  współpracę, poradę, instrukcje do  pracy  z dzieckiem  w domu.

2.  Trzeba interesować się  postępami dziecka; rodzice  powinni  systematycznie uczęszczać na  zebrania  klasowe i wykazywać zainteresowanie  problemami dziecka.

3.   Ważne jest również odpowiednie zachowanie rodzica  po  przyjściu   z  wywiadówki,  należy  powstrzymać negatywne emocje. Najlepiej dać  sobie  czas na wyciszenie, by później podczas rozmowy z  dzieckiem  przekazać  mu  pozytywne  informacje  o  nim,  jak i  negatywne, gdy pojawią  się  problemy  wspólnie  ustalić  ich rozwiązanie.

4.   Bardzo  istotna   jest  pomoc  dziecku w odrabianiu  lekcji  – Rodzicu !   Wspieraj, ale  nie  wyręczaj ! Dziecko z ,,trudnościami w nauce ” winno wykonywać więcej ćwiczeń  utrwalających  materiał  szkolny. Warto  też  w domu wspólnie  powtarzać  materiał  z  lekcji, aby  nie  dopuścić  do  nagromadzenia  się  wielu zaległości, które  w  konsekwencji  mogą  doprowadzić  do  tego, że  dziecko  nie będzie  w  stanie  sprostać  wymaganiom  szkolnym.

5.   Pomagając  dziecku  w  odrabianiu zadań  domowych  nie  należy  go  wyręczać, lecz  wdrażać do samodzielnej pracy. W  razie  zauważenia  trudności  trzeba  pomóc  dziecku  w  taki  sposób, aby  nie  czuło  własnej  nieudolności. Pracy  z  dzieckiem  w  domu  powinien podjąć  się  rodzic  bardziej  opanowany,  spokojniejszy, bardziej  tolerancyjny  na  niepowodzenia  dziecka czyli  nie  ten kto  jest  ,,mądrzejszy”, ale  ten, kto  ma  najwięcej  cierpliwości. Rodzic  powinien  dopilnować, aby  dziecko  miało zawsze  odrobioną  pracę  domową, spakowany  plecak, niezbędne  przybory  do  szkoły na  następny dzień, itp.

6.   Nie  należy przeceniać znaczenia oceny. Oceny  otrzymane  w  szkole  decydują  o  tym  czy  dziecko jest radosne,  smutne,  akceptowane  czy  odrzucone. Istotne  jest, aby rodzic  doceniał  zawsze  pracę  dziecka, jego  zaangażowanie  w  pracę, chwalił  nawet  za  najmniejsze  osiągnięcia. Dziecko będzie wtedy zadowolone i zmobilizowane do dalszego wysiłku.  Rodzic  nie powinien  porównywać  ocen  swojego  dziecka  z  ocenami  rówieśników  czy  rodzeństwa.

7.   Rodzic  powinien  motywować dziecko do nauki. Motywacja  jest  siłą do nauki, a  skutecznym  środkiem  jest np. drobna nagroda, uznanie rodziców.  Jeśli  rodzic  będzie interesować się tym, co dziecko robiło w szkole, przeglądać na  bieżąco  zeszyty dziecka, czytać  wspólnie  notatki  z  zajęć, chwalić dziecko  gdy wykona  ćwiczenie  poprawnie –  wtedy  dziecko  będzie  czuło  satysfakcję z  własnych  osiągnięć  i  chętniej  będzie  się  uczyło. Dziecko  powinno wiedzieć, że  rodzice  są  po  jego  stronie  i  może zawsze na nich liczyć.  Ważne  jest  zapewnienie  atmosfery  zrozumienia, akceptacji i  życzliwości.

8.   Istotne  w  postępowaniu  rodzica  jest  budowanie  w  dziecku  poczucia  jego  własnej  wartości. Dziecko  będzie  pozytywnie  myślało o sobie, gdy będzie miało  poczucie  własnej  wartości.  Znaczną  rolę w budowaniu poczucia wartości dziecka ma  wychowanie. Dziecko  tworzy wiedzę  o  sobie  na  podstawie usłyszanych  informacji, od najmłodszych  lat  myśli  o  sobie, analizuje  co  mówi  o  nim otoczenie.  Z uwagi  na to  istotna  jest  pozytywna  komunikacja,  wzmacnianie,  pochwały  w  odniesieniu  do  realnych sytuacji  i  zachowań  dziecka.

9.   Opracowanie  planu  dnia  i  organizacja  czasu wolnego. Dziecku  należy  w  ciągu  dnia  wyznaczyć  czas na  naukę  oraz  czas  wolny  od  zajęć.  Bez  pomocy  rodziców  we  właściwym zaplanowaniu i  zorganizowaniu dnia, dziecko  zwłaszcza  małe, szybko  się  zniechęci, gdyż  nie poradzi  sobie  z  organizacją czasu.  Odpowiednią ilość czasu należy przeznaczyć na odrabianie lekcji i naukę. Konieczne jest zadbanie  także  o  odpoczynek.   Najlepszą  formą  spędzenia  wolnego  czasu  jest  aktywność  fizyczna   – np. :  zabawa  na  świeżym  powietrzu, jazda  na  rowerze; ma  to bardzo  duże  znaczenie  dla  prawidłowego rozwoju dziecka. Ważne jest również wspólne spędzanie czasu wolnego np. :  rodzinne  spacery, wspólne  wyjście  na  lody,  wycieczki,  gry stolikowe,  rozmowy.

10.    Ograniczenie sytuacji, które  mogą  działać  na  dziecko rozpraszająco. Gdy dziecko ma  problemy z  koncentracją uwagi, należy  ograniczyć mu podczas pracy wszelkie  bodźce, które by mu przeszkadzały (głośna muzyka, odgłosy  z  innych pomieszczeń, rozmowy telefoniczne , itp.). Miejsce  do pracy powinno być  uprzątnięte, bez zbędnych przedmiotów przykuwających  wzrok  dziecka  i  rozpraszających  jego  uwagę. Obserwując  u  dziecka  podczas  ćwiczeń  spadek  zainteresowania, rozprężenie  uwagi, należy  przerwać  ćwiczenia  i  zorganizować  mu np.: zabawę słowną w dokończenie wyrazów, kto powie  więcej wyrazów na  daną  literę, kilka  ćwiczeń  ruchowych, czy  chwilę  rozmowy  przy  herbatce  i  ciastku, itp.

Aby pomóc dziecku w nauce, należy przestrzegać ważnych zasad:

1. Należy od początku przyzwyczaić dziecko do wykonywania  zadań domowych      o  tym  samym czasie – Rodzic winien być  konsekwentny  w  przestrzeganiu przyjętej  zasady,
2. Wykonywanie  zadań  powinno  odbywać się  stale  w  tym  samym  miejscu (najlepiej, jeśli będzie to własny  pokój i  własne  biurko), w  ciszy,  spokoju          oraz  odpowiednim  oświetleniu.
3. Przed  przystąpieniem  do  odrabiania  lekcji  dziecko  powinno  przygotować sobie  potrzebne  przybory.
4. Ważne  jest  stopniowanie  trudności – najpierw należy wykonywać zadania trudniejsze, które  wymagają  więcej  energii,  a  później  przejść  do  zadań łatwiejszych.
5. Podczas  pracy  nie należy  rozpraszać  uwagi  dziecka, nie odrywać od pracy, nie  obciążać  go  innymi  pracami,  nie  absorbować  pobocznymi  tematami.
6. Istotne  jest by stosować, gdy zachodzi konieczność, małe  przerwy w nauce.
7. Po wykonaniu  każdego  zadania, wymagającego  od  dziecka wysiłku,

należy je   pochwalić,  obdarzyć  uwagą.

8.  Pomoc  rodziców  musi  być  przemyślana, nie  może to być  wyręczanie dzieci z  ich  obowiązków.

9.  Należy stworzyć w  domu  odpowiednią  atmosferę  poszanowania  nauki

np.: gromadzenie odpowiedniej literatury, którą dziecko może wykorzystać do

nauki.